ఎవరో కుర్రవాడు రన్నింగ్‌ రేస్‌ చేస్తున్నవాడిలా పేవ్‌మంటూ మీద బాణంలాగా 'రివ్వు'న పరుగెత్తిపోతున్నాడు వేగంగా.

రామచంద్రమూర్తి ఒక్క క్షణం ఆగి వెనుదిరిగి చూస్తూ నిలబడ్డాడు. అంతలోనే ఆ కుర్రవాడు కనుచూపు మేర దాటిపోయాడు.

రామచంద్రమూర్తికి నవ్వు వచ్చింది.

వేగంగా పరుగెత్తుతున్న వారెవరిని చూచినా అతడు అలాగే నిలబడి పోతాడు. బొమ్మలా చేష్టలు దక్కి నిలబడిపోయి తర్వాత నవ్వుకుంటాడు.

అతడు మళ్లీ నడవడం ప్రారంభించాడు.

రోడ్ల పక్కన పేవ్‌మీద స్తంభాలకు రకరకాల సినిమా పోస్టర్లు అతికించబడి వున్నాయి. అన్నీ అందమైన అమ్మాయిల బొమ్మలు. హీరో, హీరోయిన్లు గాఢంగా కౌగిలించుకొని వున్న దృశ్యాలు. ఒకళ్ళమీద ఒకరు పడి దొర్లుతున్న దృశ్యాలు.

అతడు మరొక ఫర్లాంగు దూరం నడిస్తే దూరం నడిస్తే కాని బస్సు స్టాపు చేరుకోలేడు. ఎంతో పెందలాడి యింట్లో నుంచి బయలుదేరితే తప్ప బస్సు అంది ఆఫీసుకు చేరుకోవడం కష్టం... అప్పటికీ సీతమ్మ ఎంతో పెందలకడనే - బాగా చీకటి ఉండగానే నిద్రలేచి పనులు ప్రారంభిస్తూంది. అవి సర్దుకొని యివి సర్దుకొని వంటకు ఉపక్రమించి ఎంత ఉరుకులు పరుగులు పెడుతూ చెమటలు కక్కుతూ పని చేసినా తొమ్మిది గంటల లోపున వంట తయారు కాదు. నాలుగు మెతుకులు నోట వేసుకుని తాను తయారయ్యే సరికి తొమ్మిదిన్నర అవుతుంది. ఎంత వేగంగా నడిచినా బస్‌స్టాప్‌కు చేరుకునేసరికి మరొక పావుగంట. ఆ తర్వాత బస్సుకోసం పడిగాపులు పడి వుండాలి. ఎంతకూ తనెక్కవలసిన బస్సు రాదు. వచ్చిన బస్సులు ఆగకుండానే రివ్వున దూసుకుపోతుంటాయి. ఆ వేళప్పుడు అన్ని బస్సులూ నల్లుల్లాగా, బల్లుల్లాగా కిటకిటలాడుతున్న ప్రయాణికులతో కిక్కిరిసి వుంటాయి. పోనీ ఓపిక చేసుకుని నడిచిపోదామా అంటే ఆఫీసు దగ్గరా దాపూ కాదు. అయిదు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఊరికి అవతలి వేపున ఉందది.

'పోనీ ఆఫీసుకు దగ్గర్లో ఏదైనా యిల్లు చూసుకోరాదూ?' అన్నారు చాలామంది.

కాని అక్కడ అద్దెలు తాను భరించలేడు. అక్కడ అద్దెలు చుక్కలంటుతూ వుంటాయి. తనకొచ్చే జీతంలో యిక్కడికే ఎటూచాలక బాధపడుతున్నారు. ఆఫీసులో కొందరు జల్సారాయుళ్ళు

ఉన్నారు. ఖరీదైన బట్టలు ధరించి, ఖరీదైన సిగరెట్లు కాలూస్తూ, అందాల రాముళ్ళలాగా ఘుమఘుమలాడిపోతుంటారు. కొత్త కరెన్సీ నోటుల్లా పెళపెళ లాడుతుంటారు. కాని వారి దారి వేరు. సీట్లు అటువంటివి. కల్పవృక్షాలు.. కామధేనువులే..

తన సీటు అటువంటిది కాదు. చాకిరీకి మాత్రం ఏమీ తక్కువ

ఉండదు. టన్నుల కొద్దీ ఫైళ్లు పేరుకుపోతుంటాయి. ఎంతచేసినా తరగని పని - ఫలితం మాత్రం నెల తిరిగేసరికి వచ్చే ఆ జీతపు రాళ్లే. అందులో బోలెడన్ని కట్లూ, కత్తిరింపులు. చేతిలో పడే మొత్తం ఆనందం కలిగించదు సరికదా ఆందోళన కలిగిస్తుంది.

అతడు కోటు వేసుకుంటాడు. పాతకాలపు పాతకోటు. 'మీకేమండి కోటు తొడుక్కుంటారు దర్జాగా' అంటారు కొందరు. వారికి తెలియదు. తన కోటు, లోపలి చొక్కాలోని ఎన్ని చిరుగులను బయటికి కనపడకుండా కప్పుతున్నదో!

ఎండ చిటచిట లాడుతున్నది. పెళపెళ లాడుతున్నది. సూర్యుడు చిర్రుబుర్రులాడుతున్నాడు. ఎండలో చురుకు అంతకంతకూ పెరుగుతున్నది.

రామచంద్రమూర్తి నుదుట పట్టిన చెమటను అరచేత్తో తుడుచుకుంటూ వీధి చివరకు కళ్లు చికిలించి చూశాడు. ఏదో బస్సు వస్తున్నది. దానిమీద వున్న నంబరు సరిగా కనిపించడం లేదు. అన్నట్లు ఈ మధ్య చూపు కొంచెం మందగించినట్టున్నది. చత్వారం వస్తున్నదేమో!

చత్వారం వొచ్చే వయస్సే మరి. ఎస్సెల్సీ రిజిష్టరులో వున్న తన పుట్టినతేదీ నిజమే అయితే తనకిప్పుడు నలభై ఎనిమిది వెళ్లి రెండు నెలలయింది. ఆంకా ఏడేళ్లు సర్వీసున్నది.

బస్సు దగ్గరికి వచ్చాక కానీ నంబరు సరిగా కనిపించలేదు. అది తన బస్సు కాదు. పైగా బస్టాపు దగ్గరికి వచ్చాక స్పీడు పెంచి మరీ వేగంగా పోనిచ్చాడు డ్రైవర్‌. ఆ బస్సు ఎక్కవలసిన వారు కొంత దూరం దాని వెంట పరుగెత్తి ఇక ఆగదనీ నిర్ధారణ చేసుకుని ఉసూరుమంటూ తిరిగి వచ్చి మామూలుగా నిలబడ్డారు.

రామచంద్రమూర్తి ఆలోచిస్తూ నిలబడ్డాడు. తాను ఆఫీసుకు నడిచిపోతే ఎంత సేపటిలో పోగలడు? అని ఆలోచించాడు. బాగా వేగంగా నడవ గలిగితే గంట, లేకపోతే యాభయి నిముషాలు పట్టవచ్చు. పరుగెత్తి పోతే? ఇప్పుడు తాను పరుగెత్తగలడా? ఒకప్పుడు పరుగెత్తాడు. రివ్వున గాలిలాగా, బాగా లాగి వొదిలిన బాణం లాగా పరుగెత్తాడు. చుట్టూ చేరిన వారు కరళాల ధ్వనులు చేసి అభినందించారు. తమ జిల్లా పేరు నిలబెట్టాడని విపరీతంగా మెచ్చుకున్నారు. ఫోటోలు తీశారు. దండలు వేశారు.

తానప్పుడు రోజూ పరుగెత్తే వాడు. చీకటి ఉండగానే లేచి పరుగు ప్రారంభించేవాడు. ఎక్కడా ఆగకుండా వేగంగా పరుగెత్తేవాడు. మైళ్ళకొద్దీ దూరం అతని సన్నని కాళ్ళ క్రింద తరిగిపోయేది. ఆ కాళ్ళు ఇనుప కడ్డీలలా పొడవుగా ఉండేవి. ఆ కండరాలకు అలుపు తెలిసేది కాదు. ఇప్పుడు ఇంతకాలం తరువాత పరుగెత్త గలడా? జీవితంలో ఇంత అలిసిపోయి ఇప్పుడు కేవలం పది బారల దూరం కూడా పరుగెత్తడం అనుమానమే.

పక్కనే నిలబడి వున్న వ్యక్తిని ''ఏమండీ టైమెంత అయింది?'' అని అడిగాడతను. అతడు కొంచెం విసుగుతో చేతి గడియారం వంక చూసి ''నైన్‌ ఫిఫ్టీ'' అని సమాధానం చెప్పాడు.

నైన్‌ఫిఫ్టీ. బాప్‌రే. తాను పది గంటలకల్లా సీటులో ఉండాలి. లేకపోతే ఆ కొత్త ఆఫీసరు అగ్గిరాముడై పోతాడు. ఆయన అసలే ఫైర్‌ బ్రాండ్‌. పరమ చిరాకుమనిషి. ఎప్పుడూ అయినదానికి కానిదానికి ధుమధుమ లాడుతుంటాడు. వయసుకు చిన్నవాడే అంతతొందరగా ఎలా ప్రమోషన్లు సంపాయించాడో ఎవరికి తెలియదు. చాలా డబ్బు ఖర్చు పెట్టాడని అంటారు. ఆయనకు తెలిసినవి రెండే విషయాలు. ఒకటి తాను పెట్టుబడి పెట్టిన మొత్తానికి నూరు రెట్లు పోగు చేసుకోవడం. రెండు క్రింది వారందరి మీద అనవసరంగా మండి పడుతూ అయిన దానికి కాని దానికి సాధిస్తూ ఆఫీసులో అద్భుతమైన క్రమశిక్షణ అమలు పరిచే గొప్ప ఆఫీసరుగా పేరు ప్రతిష్టలు పోగు చేసుకోవడం. ఈ రెండూ ఆయన అద్భుతంగానే చేస్తున్నాడని చెప్పుకోవాలి. తన పెట్టుబడి కోసం తాపత్రయ పడడం ఒక ఎత్తు. సబార్డినేట్సును నానా హింసలు పెట్టడం ఒక ఎత్తు. అసలా మనిషి ముఖం చూస్తూనే అదొక రకంగా ఉంటుంది. మనిషి లావుగా ఉంటాడు. మెడ అంతా కొవ్వు పట్టి ఉంటుంది. ఎవరి వంకనైనా చూడదలచుకుంటే మెడ ఒక్కటీ తిప్పి చూడలేదు. మొత్తం శరీరమే గిర్రున తిరగవలసి వుంటుంది. కుర్చీకి నిండుగా సరిపడా వుంటాడు. జట్టు కొంచెం తెల్లబడుతూ వుంటుంది. కళ్లు ఎర్రగా చింతనిప్పుల్లా వుంటాయి. కంఠస్వరం సరేసరి మహాభయంకరంగా చిన్న పిల్లలు జడుసుకునేట్లు ఉంటుంది.

అది సరే ఇప్పుడు పది దాటుతున్నది కదా? ఈ బస్సు ఎప్పుడు వచ్చేట్టు? తానెలా ఎక్కేట్టు? ఎన్ని గంటలకు ఆఫీసుకు చేరుకునేట్టు? ఆఫీసరుకు ఏమి సంజాయిషి ఇచ్చుకునేట్టు?

అదుగో బస్సు. ఇంతకాలానికి దాని దర్శనమైంది. లోపల ఇటుకలు పేర్చినట్లు ప్రయాణికులు కిటకిటలాడుతున్నారు. అయినా దిగవలసిన వారిద్దరు ముగ్గురు ఉండడం వల్ల అదృష్టం పండి ఆగింది. రామచంద్రమూర్తి కమ్మీ పట్టుకుని వదల్లేదు. దిగేవారు దిగగానే లోపలికి దూసుకుపోయాడు. బస్సెక్కడం అనే విద్యలో ఈ మాత్రపు ప్రాథమిక అనుభవమైనా లేకపోతే - ఆ సూట్‌ వాలాలాగా పేవ్‌మెంట్‌ మీదనే గంటల తరబడి నిలబడిపోక తప్పదు. సోదరా దూసుకుపోయే వాడిదే రాజ్యం... లేకపోతే నీ గతి అంతే. నిలబడు.. నిలబడు.. గంటల తరబడి నిలబడు. నీ చుట్టూ కొందరు దూసుకుపోతుంటారు. .. వాళ్ళే పైకి పోతుంటారు.. నీ గతి యిక నిర్గతే.. 'టికెట్‌ ...టికెట్‌' అంటూ ఇద్దరూ ప్రయాణికుల చంకల క్రింద నుంచి దూసుకువచ్చాడు కండక్టరు అతి లాఘవంగా.

టికెట్‌ తీసుకుని నిలబడ్డాడు రామచంద్రమూర్తి.

వచ్చే ఫస్టు తారీఖున జీతం అందుకోగానే ముందు కళ్ళ డాక్టరు దగ్గరికి పోవాలి. బొత్తిగా చూపానడం లేదు. చదవడమైతే మరీ కష్టంగా ఉంది. నాలుగు వాక్యాలు చదివితే చాలా కళ్ళవెంట నీళ్ళొస్తున్నాయి. తలనొప్పి పుడుతుంది.

రామచంద్రమూర్తి అలాగే నిలబడ్డాడు.. అతని కళ్ళముందు యెప్పటిదో దృశ్యం కనిపించింది. తనకప్పుడు ఇరవై, యిరవై రెండేళ్లు ఉంటాయి. అప్పటికే మంచి రన్నర్‌గా పేరు తెచ్చుకున్నాడు. మరీ చిన్నప్పుడు తమ వూరికి నాలుగు మైళ్ళ దూరంలో వున్న చిన్నపట్నంలో స్కూలు చదువు. పొద్దున్నే లేచి చద్దన్నం తిని పుస్తకాల సంచీ భుజానికి తగిలించుకుని నడక ప్రారంభించేవాడు. సాయంకాలొస్త్రం తిరిగి వచ్చేటప్పుడు మరీ హుషారుగా ఉండేది. నాలుగు మైళ్ళు పరుగెత్తుకుంటూ తిరిగి వచ్చేవాడు. తోటివారిద్దరు సాయంకాలం అయ్యేసరికి నీరసపడి తోటకూరకాడల్లా వ్రేలాడి పోతుండేవారు. తాను వారిని వొదిలి రివ్వురివ్వున పరుగెత్తుకు పోయేవాడు. ఆ విధంగా రన్నింగ్‌ అలవాటయింది. స్కూల్లో పోటీలలో తానే ప్రథముడు. దాంతో ఇంక అభిరుచి పెరిగింది. ఎక్కడికి వెళ్ళినా పరుగెత్తుతూ వెళ్ళడమే. నడవటం అరుదై పోయింది. కాళ్లు సన్నబడ్డాయి... కాళ్ళలో బలం సత్తువ పెరిగాయి. ఒళ్లు తేలికగా హాయిగా వుండేది. ఉదయమే లేచి మైళ్ళకొద్దీ పరుగెత్తి వస్నే ప్రాణానికి హాయిగా వుండేది.

బస్సు ఆగింది - రామచంద్రమూర్తి ఇద్దరు వ్యక్తులను నిర్దాక్షిణ్యంగా పక్కకు తోసి మళ్లీ జనారణ్యాన్ని ఛేదించుకొని క్రిందికి దిగాడు. క్షణంలో బస్సు వెళ్ళిపోయింది. టైమ్‌ కనుకున్నాడు. గుండె గతుక్కుమన్నది. నుదుటపట్టిన చెమటను రుమాలుతో తుడుచుకుంటూ వేగంగా ఆఫీసుదారి పట్టాడు. మళ్లీ నడక.. మరో అర ఫర్లాంగు దూరం.

ఎండ నియంత పరిపాలనలా భయంకరంగా వుంది. ఘోరంగా వుంది. భరించరానిదిగా వుంది.

ఆ రోజు..

అంతర్‌ జిల్లా ఎథ్లెటిక్స్‌ ముగింపు రోజు...రన్నింగ్‌ ఫైనల్స్‌.. ట్రాక్‌ అంతా శుభ్రంగా వుంది. అభ్యర్థులు మొత్తం పద్దెనిమిదిమంది. అందరూ పక్కనే పచ్చికలో ఎగురుతూ, గెంతుతూ సన్నద్ధం అవుతున్నారు. బహుమతి ప్రదానం చేయవలసిన కలెక్టరుగారు ఇతర ప్రముఖులతో కుర్చీలో కూర్చుని వున్నారు.

ఈ ఈవెంట్‌ కోసం తాను రోజూ ఉదయం సాయంకాలం ఆ గ్రౌండ్‌లోనే గంటల తరబడి పరుగెత్తాడు. ఈ సమయం కోసమే ఎదురుచూస్తున్నాడు. లౌడ్‌ స్పీకర్‌లలో మాటలు వినిపిస్తున్నాయి. పేర్లు వినిపిస్తున్నాయి.

పద్దెనిమిది మందీ ట్రాక్‌ మొదట్లోకి వచ్చి నిలబడ్డారు. నేలమీదికి వంగారు. చేతులు నేలమీద ఆనించి సవ్వడి వినబడగానే ముందుకు రేసుగుర్రాల్లా దూసుకుపోయేందుకు సిద్ధంగా ఎక్కు పెట్టబడిన బాణాల వలె ఉన్నారు. కొద్ది క్షణాలు నిశ్శబ్ధం....

మెత్తని ప్రేలుడు వినిపించగానే తాను ముందుకి దూకి పరుగు ప్రారంభించాడు. కళ్ళముందు ట్రాక్‌ తప్ప మనుషులు కనిపించడం లేదు. పక్కనున్న పచ్చని పచ్చిక కనిపించలేదు. పైనున్న నీలాకాశం కనిపించలేదు.

గుండెకు తగిలిన పలుచని దారం తెగిన తర్వాత కొద్ది గజాల దూరం పరుగెత్తిపోయి పచ్చికలో కూలబడిపోయాడు. అంతలో తన చుట్టూ జనం మూగారు. తన చేతులు పట్టుకున్నారు. తనను కౌగలించుకున్నారు. చివరకు ఆయాసంతో వగర్చుతున్న తనను పైకెత్తి గాలిలోకి ఎగరవేశారు.

కలెక్టరు తనకు ట్రోపీ బహుకరిస్తున్నప్పుడు కరతాళ ధ్వనులతో ఆ ప్రదేశం అంతా మారు మ్రోగి పోయింది. 'ది ఫాస్టెస్ట్‌ రన్నర్‌ ఆఫ్‌ ది స్టేట్‌' అని సాలనీర్‌లో ఫొటో క్రింద వ్రాశారు.

రామచంద్రమూర్తి ఆఫీసు మెట్లెక్కుతున్నాడు. ఆయాసంతో వగరుస్తున్నాడు. నుదుట, మెడ మీద పడుతున్న చెమటను తుడుచుకుంటున్నాడు. ఆ ట్రోపీ యింకా తన దగ్గరే వుంది. దాన్ని ఇతర చిన్న చిన్న కప్పులు వగైరా బహుమతులు దాచేందుకు తన దగ్గర అద్దాల బీరువాలు లేవు. కొన్ని అసలైన వెండి కప్పులు తనకు డబ్బు అవసరం వచ్చినప్పుడు వాటికి కాళ్లొచ్చినట్టు వెండి దుకాణంలోకి వెళ్ళి చేరిపోయాయి. మరి రెండు మూడు కప్పులు లోపల ఎక్కడో ఉండాలి. ఆనాటి ట్రోపీ మాత్రం పెద్దది, ఇప్పుడూ ఇంట్లో కిటికీలో మూలగా ఉంటుంది. దుమ్ము కొట్టుకుపోయి

ఉంటుంది. ఎన్నో సర్టిఫికెట్‌లు స్కూలు రోజుల నుంచీ తనకు వచ్చినవి పురుగులు కొట్టి పాడై పోయాయి. మట్టుకుంటే పొడి పొడి అయ్యేట్టున్నాయి.

స్ప్రింగు డోరు తెరుచుకుని లోపల అడుగు పెట్టేసరికి అయ్యగారు పేపరు చదువుతున్నారు. శబ్దం విని కుర్చీ మొత్తం పక్కకు తిప్పి గడియారం వంక చూసి మొహాన గంటు పెట్టుకుని పేపరు బల్ల మీద పడేసి ''ఊ'' అన్నాడు. ముందు భయంకరంగా .. ఆ తర్వాత రామచంద్రమూర్తి రిజిష్టరు అందుకోబోతూ వుంటే ''కాస్సేపాగండి - ఎలాగూ పన్నెండు అవుతుంది. ఈ పూటకు లీవు పెట్టేద్దురుగాని --'' అన్నాడు.

తర్వాత మళ్ళీ అంతలోనే ''లీవు వుందా! అంతా వాడేసుకున్నారా?'' అని  అడిగాడు.

రామచంద్రమూర్తి రిజిష్టరు మీద వున్న చేతిని వెనక్కుతీసుకుని

''ఉందనే అనుకుంటానండి--'' అన్నాడు.

''గూడ్‌ - అది సరేనండి - మీరెన్నింటికి బయలుదేరుతారు ఇంటినుంచి?''

''తొమ్మిదింటికి సార్‌!''

''గుడ్‌ - తొమ్మిందిటికి బయలుదేరి పదకొండు గంటలకు ఆఫీసుకొస్తారు. అంటే ఇక్కడికి రావడానికి రెండు గంటలు పడుతుంది - అంతేనా?''

రామచంద్రమూర్తి తలవంచుకున్నాడు.

''గూడ్‌ - బస్సు మీద వస్తే లాభం లేదని తెలిశాక మీరు వేరే వసతి చూసుకోవాలి... అంటే మరో రవాణా సౌకర్యం.. మరో మీన్స్‌ ఆఫ్‌ కన్వేయన్స్‌ - పోనీ ఒక స్కూటరు కొనుక్కోగూడదు?''

రామచంద్రమూర్తి నవ్వేందుకు ప్రయత్నించాడు. ''డబ్బు కావాలి కదండీ'' అన్నాడు.

''గూడ్‌ - డబ్బు లేదు కాబట్టి కారు, స్కూటరు వగైరాలు వీల్లేదు - ఆగవు ఎక్కించుకోవు కాబట్టి బస్సు వీల్లేదు.. మరి కొంచెం ముందుగా - ఎనిమిదింటికి యింటి దగ్గరే బయలు దేరితే..''

''అప్పటికి యింట్లో వంట కాదండి''.

''ఓ హో.. అదొకటా? కాబట్టి అదీ వీలులేదు. సరే... ముందు లీవ్‌ లెటరు రాయండి. ఈ లోపల నేను ఉపాయం ఆలోచిస్తాను.''

రామచంద్రమూర్తి కాగితం అందుకుని ఈ పూటకు లీవ్‌ వ్రాసి యిచ్చాడు. అది రాస్తున్నంతసేపు ఆఫీసరు అతనివంక తమాషాగా అలవోకగా హేలగా చూస్తూ కూర్చున్నాడు.

ఆ తర్వాత దాన్ని అందుకుని అవతల పెట్టి ''ఆకు? ఉపాయం తట్టింది.. అది బెస్టు --'' అన్నాడు.

రామచంద్రమూర్తి తలెత్తి అతని మొహంలోకి చూశాడు. అతడు నవ్వుతున్నాడు.

''చెప్పండి సార్‌-'' అన్నాడతను.

''అవును .. అది బెస్టు.... మీరు తొమ్మిదింటికే ఇంటి దగ్గర బయలుదేరవచ్చు. పదింటికల్లా ఆఫీసుకు చేరుకోవచ్చు, పైగా వొంటికి ఎంతో మంచిది. ఆరోగ్యం బాగుంటుంది. ఎంతో మంచి ఎక్సర్‌సైజ్‌''.

''చెప్పండి సార్‌''

''తొమ్మిదింటికి ఇంట్లో నుంచి బయటికి రండి - వెంటనే పరుగు ప్రారంభించండి. స్పీడుగా పరుగెత్తండి. ఎక్కడా ఆగకడి - అరగంటలో ఆఫీసులో

ఉంటారు. ఏమంటారు?''

ఈ మాటలని అతడు నవ్వడం ప్రారంభించాడు. తన మాటలకు తానే బల్లమీద పడిపడి నవ్వాడు. నవ్వినవ్వి ముఖం ఎర్రబడింది. కళ్ళవెంట నీళ్లు తిరిగాయి.

రామచంద్రమూర్తి మొహం జేవురించింది. వ్రేళ్లు వొణికాయి - కోపంతో మనిషి నిలువెల్లా ఊగిపోయాడు.

కొంచెంగా కంపిస్తున్న కంఠంతో ప్రారంభించాడు. ''మీ ధోరణి ఏమీ బాగా లేదండి.. పరమ వెకిలిగా వుంది. మీ హోదాకు తగినట్లు లేదు. నేను మీకంటే వయసులోనూ అనుభవంలోనూ పెద్దవాణ్ణి. మీరు అలా మాట్లాడకూడదు. అలా మాట్లాడకూడదని తెలుసుకునేపాటి సంస్కారం మీ చదువైనా మీకు యివ్వలేదూ, అయామ్‌ సారీ... రియల్లీ సారీ... ఈ వయసులో మీలాటి మనిషిని కలుసుకోవడం, మీ కింద పనిచేయడం నా దౌర్భాగ్యమనుకుంటాను. వ్యంగ్యం హాస్యం ఇవేనని, ఇలాగే ఉంటాయనీ మీరనుకుంటే అది తప్పు. ఎక్కడో ఎప్పుడో మీ జోక్‌ మిమ్మల్ని దెబ్బ తీస్తుంది. మీ సెన్సాఫ్‌ హ్యూమర్‌ ఎప్పుడో మిమ్మల్ని దెబ్బతీస్తుంది.''

ఈ మాటలని వెనుదిరిగి వెళుతూ ఆగి అతనివంక చూస్తూ మళ్ళీ ''అన్నట్టు మీకు తెలియదేమో. పరుగెత్తమని నాకు సలహా యిచ్చారు. ఐవజ్‌ ఏ ఫేమస్‌ రన్నర్‌ వన్స్‌. మీకు తెలియపోతే నన్ను గురించి మరెవరినైనా స్పోర్ట్స్‌ తెలిసిన వారిని వాకబు చేయండి... చెబుతారు... వస్తాను...'' అని స్ప్రింగ్‌ డోరు మూసి యివతలకి వచ్చాడు..

ఆ సాయంకాలం ఆఫీసు నుంచి బటయపడి రామచంద్రమూర్తి నుదురు చేత్తో రుద్దుకున్నాడు. వాతావరణం చల్లబడింది. చల్లని గాలి వీస్తున్నది. అతడు బస్సుకోసం ఆగలేదు. వేగంగా నడవడం ప్రారంభించాడు.

ఈ ప్రాంతంలో పెద్ద ఆవరణ వుంది. ప్రభుత్వ స్థలం. అక్కడ రోజూ కొందరు యువకులు రన్నింగ్‌ ప్రాక్టీస్‌ చేస్తూ ఉంటారు.

అక్కడే నిలబడిపోయాడు కొద్ది నిముషాలు.

తర్వాత మళ్లీ నడక ప్రారంభించాడు. అతడిప్పుడు బొత్తిగా జన సంచారం లేని వీధుల వెంట నడుస్తున్నాడు. అతనికి పరుగెత్తాలని సరదా పుట్టింది. ప్యాంట్‌ కొంచెం పైకి మడిచాడు. కోటు చేతులు పైకి మడిచాడు.

''రన్‌...రన్‌...'' అనుకున్నాడు. వేగంగా పరుగెత్తాడు.

అలా తమ వీధికి చేరుకునే వరకూ పరుగెత్తుతూనే వున్నాడు. మధ్యలో సెంటర్లలోను జనం ఎదురైతేనూ తప్ప ఆగలేదు.

ఆయాసంతో వగర్చుతూ యింటికి వచ్చి పడ్డాడు. మంచం మీద కూలబడి పోయాడు. సీతమ్మ ఆదుర్దాగా ''ఏమిటండీ.. అంతగా ఆయాసపడి పోతున్నారేమిటి?'' అంటూ వచ్చింది.

ఆయాసంలోనే ''ఏమీ లేదు.. మంచినీళ్లు... వద్దు... కాఫీ'' అన్నాడు. ఆమె లోపలికి వెళ్ళింది.

అతడు కాళ్లు చాపి మంచంలో వెల్లకిలా పడుకున్నాడు.

అయిదు నిముషాల తర్వాత ఆమె వచ్చి చూసి అదిరిపడింది. భర్త వాలకం ఆమెకు అర్థం కాలేదు. భయంతో పరుగెత్తుకు వెళ్లి దగ్గర్లోనే ఉన్న డాక్టరును పిలుచుకొచ్చింది. ఆయన పరీక్షచేసి ''కంగారేమీ లేదు.. చిన్న పెరాల్‌సిస్‌ స్ట్రోక్‌... అదే పక్షవాతం... కుడికాలు, చెయ్యి పడిపోయాయి. విశ్రాంతిగా పడుకోనివ్వండి ... నేను మళ్లీ వచ్చి చూస్తాను. ప్రాణభయం ఏమీ లేదు. తొందరలో కాలూ చెయ్యి మామూలుగానే వస్తాయి'' అని చెప్పి వెళ్లిపోయారు.

రామచంద్రమూర్తి కళ్ళలో నీళ్లు ఉబికివచ్చి బుగ్గలమీదుగా కిందికి జరుగుతున్నాయి. అతని కళ్లలో ఒకటే దృశ్యం... ఆ నాటి దృశ్యం.... ఎత్తయిన ట్రోపీ... గుండెల్లో ధ్వనులు..

''రన్‌... రన్‌ రామూ...రన్‌...''

''ది ఫాసెస్ట్‌ రన్నర్‌ ఆఫ్‌ ది స్టేట్‌''.

''రన్‌...రన్‌...రన్‌... మైడియర్‌ బాయ్‌...రన్‌!...''

కళ్ళజోడు కథల సంపుటి, మే 1981.

- పెద్దిభొట్ల సుబ్బరామయ్య

మానవ జీవితంలోని విషాధ దృశ్యాలను ఐదు దశాబ్దాలుగా కథలుగా, నవలలుగా చిత్రీకరిస్తున్న రచయిత పెద్దిభొట్ట సుబ్బరామయ్య. ఈ కథానిక కూడా ఆ కోవలోనిదే. 1938 డిసెంబర్‌ 15న గుంటూరులో జన్మించిన పెద్దిభొట్ల ఎం.ఏ. వరకు చదివారు. 1957 నుంచి నలభై ఏళ్లపాటు అధ్యాపకునిగా పనిచేస్తూ ఆంధ్ర లయోల కళాశాల విజయవాడ ఆంధ్రశాఖ అధ్యక్షులుగా 1996 డిసెంబర్‌లో పదవీ విరమణ గావించారు. అభ్యుదయ సాహితీ వేత్తగా గుర్తింపు పొదిన వీరు 2013లో కేంద్ర సాహిత్య అకాడమి అవార్డుతో సహా ఎన్నెన్నో పురస్కారాలను, అందుకున్నారు.

సంకలనం: పెనుగొండ